dag 7
Door: Jillin en Anne H
Blijf op de hoogte en volg Sintermeertencollege
11 Juli 2014 | Ghana, Sunyani
Wo ho te sEn? Met ons is alles goed.
Daar zaten we dan allemaal in het oranje, maar helaas verloren. Om het verlies een beetje te verzachten zijn we maar snel naar bed gegaan. Dat kwam wel goed uit want er was vandaag weer genoeg te doen.
We werden namelijk weer in verschillende groepen verdeeld: schilderen, wandelen met de kinderen en oppassen op de andere kinderen.
Wij (Jillin en Anne H.) gingen samen met Stan, Gianna en Elian en een aantal kinderen die niet naar school gaan, wandelen zodat ook zij meer aandacht krijgen. We pakten 5 rolstoelen uit het lokaal en alle kindjes kwamen al aanrennen. We konden moeilijk een keuze maken dus hebben we 13 kinderen meegenomen. Het begin was een beetje lastig want de andere kindjes kwamen achter ons aan gerend.
Het was onderweg heel gezellig. We zongen liedjes en de kinderen deden gezellig mee. Eenmaal aan gekomen bij het kleine dorpje, kochten Stan en Elian op de hoek een paar blikjes cola. De kinderen waren helemaal door het dolle heen en wilde allemaal zo snel mogelijk drinken en natuurlijk niet delen, maar dit is ons toch gelukt. Na een halfuur vonden we het wel weer tijd om terug te gaan, maar nog niet alle blikjes waren helemaal leeg. Dus we deden het op een rustige manier ‘afpakken’. Dat was niet zo’n slim idee, één kind begon te huilen en daar hebben we nog best lang plezier van gehad.
Onderweg merkte we toch wel dat het een beetje een lange weg was en dat alle kinderen moe werden. Hierdoor ging de terugweg nog langzamer. Sommige kinderen gingen zelfs aan je arm hangen omdat ze geen zin meer hadden, maar eindelijk na een lange weg zagen we dan toch de blauwe container die voor “circle of life school” staat. Zowel wij als de kinderen waren doodmoe. Er waren namelijk al twee kindjes onderweg in slaap gevallen.
We liepen de school binnen en toen kwamen wij (Jillin en Anne H.) er pas achter hoe vies we waren. Onze benen en voeten zaten onder het rode stof van de aarde. Dus gingen we onze benen wassen, nou het water zag er weer lekker uit. Toen onze benen gedroogd waren, werd aan ons gevraagd of we mee naar de stad wilden om brood en fruit te halen. Dus na een snelle omkleedbeurt van een korte naar een lange broek gingen wij en Laura B. buiten staan en liepen we alvast een stukje anders is het lang wachten op een taxi. Na een stukje gelopen te hebben, kwamen we dan eindelijk een taxi tegen. Die leek te begrijpen waar we heen wilde. Na een stukje rijden waren we in de stad en zette deze aardige man ons af, maar daar was geen brood. Dus vroegen we naar brood, maar hij verstond geen engels. Toen heeft hij aan andere mensen gevraagd wat we moesten en kwamen we dan eindelijk bij het brood aan.
We hebben brood, bananen, ananas, frisdrank en een paar koekjes gekocht. Hierna vonden we het weer tijd om terug te gaan. Dit keer hadden we snel een taxi, maar die wist niet waar het weeshuis Hannukah lag en wij hadden geen adres op geschreven. Na eventjes rond gevraagd te hebben, werden we toch weer op de goede plaats afgezet.
Er was van te voren afgesproken dat we om 1 uur in de middag zouden eten en we waren precies om 1 binnen. Na een lekkere boterham met jam, pindakaas en (voor 1 dag) ook chocoladepasta.
Om 3 uur hadden we voor de tweede keer taalles. Dit keer hebben we onder anderen geleerd van 1-29 te tellen en te vragen hoe oud iemand is.
Na iets leuks moeten we natuurlijk ook weer werken en dit keer was het tijd om de schoolbanken te schuren. Iedereen had hele erge honger, dus stond er om half 7 weer een lekkere maaltijd voor ons klaar: sla, een soort nasi, een ei en fruitsalade. Dus we hadden weer niks te klagen. Nu gaan we lekker rustig aan doen en gezellig met de kinderen bij Hannukah trommelen, zingen en dansen.
Dikke kus en knuffel van de toppers in Ghana!
Ps: Pap en mam ik mis jullie!! Xx Jillin.
Een extra knuffel voor mijn ouders! Xx Anne H.
Daar zaten we dan allemaal in het oranje, maar helaas verloren. Om het verlies een beetje te verzachten zijn we maar snel naar bed gegaan. Dat kwam wel goed uit want er was vandaag weer genoeg te doen.
We werden namelijk weer in verschillende groepen verdeeld: schilderen, wandelen met de kinderen en oppassen op de andere kinderen.
Wij (Jillin en Anne H.) gingen samen met Stan, Gianna en Elian en een aantal kinderen die niet naar school gaan, wandelen zodat ook zij meer aandacht krijgen. We pakten 5 rolstoelen uit het lokaal en alle kindjes kwamen al aanrennen. We konden moeilijk een keuze maken dus hebben we 13 kinderen meegenomen. Het begin was een beetje lastig want de andere kindjes kwamen achter ons aan gerend.
Het was onderweg heel gezellig. We zongen liedjes en de kinderen deden gezellig mee. Eenmaal aan gekomen bij het kleine dorpje, kochten Stan en Elian op de hoek een paar blikjes cola. De kinderen waren helemaal door het dolle heen en wilde allemaal zo snel mogelijk drinken en natuurlijk niet delen, maar dit is ons toch gelukt. Na een halfuur vonden we het wel weer tijd om terug te gaan, maar nog niet alle blikjes waren helemaal leeg. Dus we deden het op een rustige manier ‘afpakken’. Dat was niet zo’n slim idee, één kind begon te huilen en daar hebben we nog best lang plezier van gehad.
Onderweg merkte we toch wel dat het een beetje een lange weg was en dat alle kinderen moe werden. Hierdoor ging de terugweg nog langzamer. Sommige kinderen gingen zelfs aan je arm hangen omdat ze geen zin meer hadden, maar eindelijk na een lange weg zagen we dan toch de blauwe container die voor “circle of life school” staat. Zowel wij als de kinderen waren doodmoe. Er waren namelijk al twee kindjes onderweg in slaap gevallen.
We liepen de school binnen en toen kwamen wij (Jillin en Anne H.) er pas achter hoe vies we waren. Onze benen en voeten zaten onder het rode stof van de aarde. Dus gingen we onze benen wassen, nou het water zag er weer lekker uit. Toen onze benen gedroogd waren, werd aan ons gevraagd of we mee naar de stad wilden om brood en fruit te halen. Dus na een snelle omkleedbeurt van een korte naar een lange broek gingen wij en Laura B. buiten staan en liepen we alvast een stukje anders is het lang wachten op een taxi. Na een stukje gelopen te hebben, kwamen we dan eindelijk een taxi tegen. Die leek te begrijpen waar we heen wilde. Na een stukje rijden waren we in de stad en zette deze aardige man ons af, maar daar was geen brood. Dus vroegen we naar brood, maar hij verstond geen engels. Toen heeft hij aan andere mensen gevraagd wat we moesten en kwamen we dan eindelijk bij het brood aan.
We hebben brood, bananen, ananas, frisdrank en een paar koekjes gekocht. Hierna vonden we het weer tijd om terug te gaan. Dit keer hadden we snel een taxi, maar die wist niet waar het weeshuis Hannukah lag en wij hadden geen adres op geschreven. Na eventjes rond gevraagd te hebben, werden we toch weer op de goede plaats afgezet.
Er was van te voren afgesproken dat we om 1 uur in de middag zouden eten en we waren precies om 1 binnen. Na een lekkere boterham met jam, pindakaas en (voor 1 dag) ook chocoladepasta.
Om 3 uur hadden we voor de tweede keer taalles. Dit keer hebben we onder anderen geleerd van 1-29 te tellen en te vragen hoe oud iemand is.
Na iets leuks moeten we natuurlijk ook weer werken en dit keer was het tijd om de schoolbanken te schuren. Iedereen had hele erge honger, dus stond er om half 7 weer een lekkere maaltijd voor ons klaar: sla, een soort nasi, een ei en fruitsalade. Dus we hadden weer niks te klagen. Nu gaan we lekker rustig aan doen en gezellig met de kinderen bij Hannukah trommelen, zingen en dansen.
Dikke kus en knuffel van de toppers in Ghana!
Ps: Pap en mam ik mis jullie!! Xx Jillin.
Een extra knuffel voor mijn ouders! Xx Anne H.
-
11 Juli 2014 - 00:59
Noelle Denie:
Nou Jillin en Anne dat was wel even spannend met die taxi misschien toch wel handig om een briefje met een adres bij je te hebben? Maar wel super cool van jullie om zo`n tocht te maken met al die kindjes en hoever is dat stadje dan dat je met de taxi moet gaan? Ontspan maar lekker en maak maar lekker muziek morgen is weer een nieuwe dag.
groetjes van noelle denie
p.s dikke knuffel voor Femke -
11 Juli 2014 - 07:25
Trudi:
Wat heerlijk om met die kinderen te gaan wandelen en wat een traktatie zal dat zijn geweest ...COLA.. wauw dat krijgen ze anders vast nooit!! Lief van jullie ach en dan neem je het huilen maar voor lief, toch? Inderdaad hoever is dat plaatsje weg dan dat je met de taxi moet? Wel raar dat niet iedereen weet dat er een weeshuis is dat zouden ze toch moeten weten denk je dan. De maaltijden van jullie klinken super lekker over de verzorging hebben jullie geen klagen. Nou kanjers veel plezier maar weer vandaag! groetjes Trudi -
11 Juli 2014 - 10:02
Petra, Axel En Ruben:
Hallo allemaal, hey Elian,
Wat een leuke maar ook een beetje avontuurlijke dag!
Vandaag hebben jullie dus best veel tijd aan de kindjes kunnen besteden; niet altijd even makkelijk om met zo'n groepje op stap te zijn; zeker niet als ze ook nog al dat lekkers moeten leren delen. Is dan ook wel ECHT een traktatie ... COLA ... Wow.
Heerlijk toch; om zo af en toe de kindjes eens extra te verwennen; dat doet goed.
Hebben jullie de cadeautjes ook al gegeven? of bewaren jullie deze nog voor later als een mooie afsluiter ? Wat een feest zal dat worden.
Vandaag voelt het hier ook een beetje als Ghana; het is broeierig warm en hartstikke vochtig.
Alles plakt maar daar weten jullie alles van. De voorspellingen zijn dat het weekend weer wat aangenamer gaat worden.
Ook vinden wij het leuk om te lezen dat jullie zo enthousiast zijn over al die lekkere maaltijden; dat hadden wij van te voren niet gedacht. Zo zie je maar weer ... een echte meevaller!
Fijne dag weer vandaag ; heel veel plezier met z'n allen en maak maar veel foto's van deze unieke reis.
Tot de volgende keer; liefs van het thuisfront.
Eeltje; ich bin trots op dich!
Dikke knuf; Petra, Axel en Ruben
-
11 Juli 2014 - 11:29
John & Lean:
Iedereen zegt het, maar het is ook gewoon echt waar... het is bijzonder leuk om jullie blogs te lezen en ja, we verheugen ons steeds op de volgende blog. De meest uitgesproken zin tegen wording is: "Is er weer nieuws vanuit Ghana?" Zo te lezen hebben alle ouders en andere achterblijvers datzelfde gevoel. Ook dat verbindt en is mooi.
Mooie verhalen en het is echt fijn om te lezen hoe jullie met extra aandacht en inspanning zoveel voor de mensen en kinderen kunnen betekenen. Een wandeling, spelen, een blikje cola, allemaal kleine dingen, maar ze betekenen zoveel.
Geniet van jullie aanwezigheid daar en neem vooral ook dat gevoel dat het vaak zit in kleine dingen mee voor de rest van je leven.
Wij zijn trots op jullie allemaal! Echt klasse! Ook geweldig hoe jullie begeleiders het daar met jullie doen, de organisatie van dit alles. Een hele verantwoording, maar ook echt super en belangrijk.
Wij zitten hier weer in afwachting van nieuwe verhalen en foto's.
- Een extra dikke kus en knuffel voor Belana van ons allemaal --> John, Lean, Jerina, Rowena en een pootje van Woezel - -
11 Juli 2014 - 12:31
Maudy:
Hoi allemaal,
geweldig om te lezen wat jullie allemaal meemaken en wat jullie kunnen betekenen voor de kindjes daar. Zo zie je maar weer geluk zit vaak in de kleine dingen. Ook ik ben nieuwsgierig hoe de kindjes reageerden op de spullen die jullie hebben meegenomen, of worden die later pas gegeven.
Door jullie reisverslagen en foto,s heb ik echt een beetje het gevoel erbij te zijn, hoe mooi is dat.
Nou wereldreizigers ik wens jullie ontzettend veel succes met alles wat nog komen gaat. Geniet er van en tot snel.
Groetjes aan iedereen en een dikke kus van Lina voor Anne en natuurlijk ook een van mamma -
11 Juli 2014 - 13:49
Maurice En Martine:
Wat een onderneming. Even brood halen in de stad. Dat alleen al is een hele wereldreis en vooral als je geen adres weet en de taal (nog niet) machtig bent. Het is wel leuk om te horen dat jullie je in zulke kleine groepjes kunnen verplaatsen. Dan heb je ook echt het gevoel dat je het zelf moet doen en je hebt dan ook sneller contact met de lokale bevolking.
En Anne heb je fotokaartje al vol ? Denk aan het wisselen van de kaartjes.
Anne heel veel liefs van ons, Niels en Joris en doe de groeten aan iedereen daar.
P.S
Met de ratten gaat het goed en je rapport is binnen. Nog proficiat. -
11 Juli 2014 - 17:46
Paul En Lia:
Hey TOPPERS.
Hallo Jillin en Anne wat een leuke blog.
en wat een moed om met 13 kinderen te gaan wandelen .
het is erg leuk om jullie te volgen via de blogs,en zoals ik lees gaat de taalles ook al redelijk.
Jillin lieverd wij missen jou natuurlijk ook maaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaar wij hopen vooral dat JIJ je daar goed vermaakt ,en dat je geniet van de kleine dingen die jullie daar doen ,en die voor de kindjes daar van grote waarde zijn.
geniet nog volop want een week zit er al op.
dikke dikke knuff en kus van papa en mama en een lik van bootz.
-
11 Juli 2014 - 20:11
Esther Broux-Breidenbach:
Lieve Laura (M.), wat een mooie foto van jou, samen met dat jongetje op je arm! Jullie lach is prachtig! Alle lof voor jouw/jullie inzet en hart voor het weeshuis. Zondagavond kijk ik naar SBS6. Liefs van tante Es -
11 Juli 2014 - 21:24
Brigitte Reulen:
leuk om jullie blogs te lezen ik heb het idee dat jullie het samen erg fijn hebben ondanks diverse obstakels ik zal jullie blijven volgen de eerste week is voorbij.
groetjes Brigitte [tante van Pleun]xxx -
11 Juli 2014 - 21:59
Louise & Carin:
Hallo Jillin en andere "rijstgenoten",
Daar is ie dan een blog door onze eigen Jillin ( en natuurlijk ook Anne) geschreven.
Leuk om weer een verhaal van jullie te lezen. Wij hopen dat je ons niet zo erg mist dat je naar huis wilt.
Gelukkig bestaat er geen vliegtuig terug met de naam heimwee, deze is uit de lucht gehaald.
Tja met zo'n taxi erop uit de stad in dat is een belevenis zeker als jezelf geen adres hebt opgeschreven en ze zelf weinig tot geen engels spreken. Zelf heb ik de ervaring van een taxichauffeur die niet kon lezen, dus wat is nu erger zou je zeggen.
Gelukkig is alles goed gekomen. Jullie hebben het wel naar jullie zin ook al worden jullie goed aan het werk gezet......
De eerste week zit er al weer op.................maar nog tijd genoeg om goed bezig te zijn aldaar.
Jillin en andere Ghanagangers nog veeeel plezier daar en haast je niet om naar huis te komen oftewel geniet van alles wat je mee maakt.
Dikke knuffel van Louise & Carin en blijf schrijven.
Binnenkort zitten we voor de tv om naar een reportage te kijken van jullie schooltje.
tot het volgende blog dan maar weer, adie wah....
-
11 Juli 2014 - 22:42
Carlijn Van Doornik:
Hallo kanjers Hartstikke leuk om jullie avonturen telezen ieder dag even jullie avonturen lezen ik hoop dat jullie nog geen heimwee hebben voor iedereen nog veel plezier en speciaal voor anne dikke kus van tante carlijn en opa en oma veel liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
